CHOW CHOW - informacje

Chow chow
Chow chow
Kraj patronacki	Wielka Brytania
Kraj pochodzenia	Mongolia
Wymiary
Wysokość	48 - 56 cm (psy), 46 - 51 cm (suki)
Klasyfikacja
FCI	Grupa V, sekcja 5, numer wzorca 205
AKC	Non-sporting
ANKC	Grupa 7 - (Non-sporting)
CKC	Grupa 6 - (Non-sporting)
KC(UK)	Utility
NZKC	Non-sporting
UKC	Grupa 5 - Northern Breed
Wzorce rasy
FCI • AKC • ANKC • CKC • KC(UK) •NZKC • UKC
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons

Chow chow – jedna z ras psów, należąca do grupy szpiców i psów pierwotnych, zaklasyfikowana do sekcji szpiców azjatyckich i ras pokrewnych.

Spis treści   [ukryj]  1 Rys historyczny 2 Wygląd 2.1 Szata i umaszczenie 3 Zachowanie i charakter 4 Zdrowie i pielęgnacja 5 Linki zewnętrzne

Rys historyczny[edytuj]

Rasa chow-chow jest pochodzenia mongolskiego. Znana jest już od ponad 2000 lat, ale została opisana dopiero w 1903 roku przezAmerican Kennel Club. Rasa ta kiedyś była używana do polowań na wilki, gdyż chow-chowy mają długą sierść (około 10 cm), grubą skórę (około 3-4 mm) oraz cechuje je duża zawziętość. Ze względu na ich wytrzymałość, siłę i odporność na trudne warunki pogodowe wykorzystywano je również jako środek transportu w górach Tybetu.

Wygląd[edytuj]

Chow-chowy cechuje lekki chód, wypięta klatka piersiowa oraz puszysty ogon, noszony zazwyczaj na grzbiecie.

Chow chowy posiadają charakterystyczny, czarno-niebieski język.

Szata i umaszczenie[edytuj]

Chow-chowy mają jednolite ubarwienie sierści, występujące w kolorach: rudym, czarnym, białym, kremowym, niebieskim i cynamonowym. Sierść psów tej rasy jest gęsta, puszysta i dwuwarstwowa. Charakterystyczną cechą tej rasy jest czarno-niebieski język, dziąsła i podniebienie. Gęsta i puszysta sierść psów tej rasy czyni sylwetkę masywniejszą i odstraszającą.

Zachowanie i charakter[edytuj]

Mają dobry kontakt z ludźmi. Są spokojne, lubią spacery. Suki bywają agresywniejsze i bardziej szczekliwe. Nie nadają się na szkolenie, ani do pomocy innym, bardziej wymagającym.

Zdrowie i pielęgnacja[edytuj]

Zarówno u osobników męskich jak i żeńskich występuje linienie. U samic tej rasy może pojawić się zrzucenie sierści po oszczenieniu się. Ich pielęgnacja obejmuje regularne szczotkowanie oraz rzadsze kąpiele. Częste uczulenia spotykane są po szczepieniach.

Linki zewnętrzne[edytuj]

Akita inu - informacje

Wygląd

Głowa akity inu

Szata i umaszczenie

Wzorzec przewiduje umaszczenie białe, czerwone, pręgowane i sezamowe (czyli czerwona sierść z czarnymi końcówkami). Każde umaszczenie oprócz białego musi mieć białe znaczenia (urajiro) po bokach kufy, na policzkach, po spodniej stronie żuchwy, szyi, piersi, tułowia i ogona, po wewnętrznej stronie kończyn przednich i tylnych.

Zachowanie i charakter

Akity jako psy myśliwskie znane są z uporu i zawziętości w walce, a także z pasji łowieckiej. To rasa psów niezależnych, mających zdecydowany charakter. Wymagają konsekwentnego prowadzenia, ale równocześnie i łagodnego. Akita jest psem o wysokim stopniu dominacji oraz potrzebie wyraźnej hierarchii w grupie. Jest on nieufny wobec obcych ludzi. Nie toleruje innych psów.

Zdrowie i pielęgnacja

Okresy zmiany sierści wymagają zintensyfikowanej pielęgnacji. Jest to pies o średniej potrzebie ruchowej. Szczenięta powinny od maleńkości mieć kontakt z człowiekiem. Mogą chorować na skręt żołądka. Dysplazja stawów biodrowych rzadko występuje u tej rasy. Akity są również zagrożone chorobami oczu oraz skóry (np. Sebaceous Adenitis).

Popularność

Do Polski pierwszą akitę zaimportowano w 1990 roku z Norwegii. Była to szara suka Manatsu-Rei. Natomiast pierwszego akitę w "czystym" japońskim typie, o czerwonej barwie sierści, sprowadzono w 1993 roku z Holandii. Od tamtej pory stale popularność tej rasy wzrasta. W Stanach Zjednoczonych zainteresowanie tą rasą zaowocowało powstaniem akity amerykańskiej.

Ciekawostki

Akita to historyczny symbol psiej wierności - przykładem jest opowieść o psie Hachikō, który przez prawie 10 lat czekał na powrót swego pana Ueno, który zmarł nagle w miejscu pracy.

Owczarki niemieckie - informacje!

Owczarek niemiecki wygląda na silnego, masywnego psa.

Owczarek niemiecki

14-tygodniowe szczenię owczarka niemieckiego. Widoczne położone ucho, które nie jest wadą u szczeniąt

Owczarek niemiecki o czarnym umaszczeniu z białym znaczeniem na piersi

Głowa

Proporcjonalna do wielkości tułowia (długość około 40% wysokości w kłębie). Sucha o umiarkowanej szerokości między uszami. Długość mózgowioczaszki równa się około 50% całej długości głowy, szerokość mózgoczaszki u psa nieco większa, a u suki nieco mniejsza niż jej długość. Czaszka widziana z góry stopniowo i równomiernie zwęża się od uszu ku wierzchołkowi nosa. Czoło nieznaczne wypukłe ze słabo widoczną bruzdą. Krawędź czołowa słabo zaznaczona ukośnym przejściem od czoła do grzbietu nosa. Kufa mocna, długa, sucha. Grzbiet nosa jest prosty o linii prawie równoległej do przedłużonej linii czoła. Policzki lekko zaokrąglone, nie wystające. Szczęki i żuchwa silnie rozwinięte. Wargi suche, dobrze przylegające. Uzębienie mocne i pełne (42 zęby: 20 w szczęce i 22 w żuchwie). Zgryz nożycowy z dobrze przylegającymi do siebie siekaczami szczęki i żuchwy. Oczy są średniej wielkości w kształcie migdału, osadzone lekko skośnie, nie wyłupiaste, o barwie dostosowanej do umaszczenia, możliwie ciemne. Uszy średniej wielkości, wysoko osadzone, szersze u nasady, stojące, prosto trzymane, ostro zakończone, z małżowiną skierowaną do przodu^[1]

Szata i umaszczenie

Umaszczenie najczęściej spotykane u owczarków niemieckich to czarne podpalane, czarne z rudym, brązowym, czerwonym, płowym lub jasnoszarym podpalaniem, czaprakowate wilczaste, żelaziste, od jasnoszarego do ciemnoszarego, czerwonożółte, czerwonobrązowe z siodłem, czaprakowate, wilczaste, ciemno-wilczaste; jednolite bądź z regularnymi czerwonobrązowymi do białoszarych oznakami, mała biała plamka na piersi i palcach lub bardzo jasne umaszczenie wewnętrznej strony nóg dopuszczalne, choć niepożądane. Dopuszczalne jest także umaszczenie całkowicie czarne.

Maść szczeniaka można ustalić ostatecznie dopiero po zmianie okrywy pierwotnej na wtórną, po zakończeniu porostu włosów pokrywowych. Zdarza się maść blue sable (niebieska podpalana),jaka wyklucza zwierze z hodowli. Wykluczone z hodowli są też osobniki białe (albinosy) lub kremowe, choć są uznawane w klubach ras. Istnieją dwie odmiany, krótkowłosa i długowłosa (uznana jako nowa odmiana owczarka niemieckiego w Polsce przez Związek Kynologiczny i na świecie przez FCI od 01.01.2011 r.) . Są także owczarki niemieckie szorstkowłose, również nie uznawane przez FCI.

Szata składa się z sierści podwójnej, z podszerstkiem. Włos okrywowy jest prosty, gęsty, twardy i mocno przylegający. Podszerstek obfity i miękki. Na głowie, przedniej stronie nóg i łapach włos dość krótki. Na szyi, zadzie, tylnych partiach nóg włos dłuższy, bardziej obfity i gęsty. Owczarek niemiecki linieje 2 razy w roku.

Zachowanie i charakter

Owczarek niemiecki powinien być psem żywiołowym, energicznym. Szybko i chętnie się uczy, współpracuje. Wymaga od właściciela zapewnienia dużej ilości ruchu i zajęcia. Dobrze prowadzony pies tej rasy będzie przywiązany do rodziny, odważny, posłuszny i towarzyski. Psy nieprawidłowo socjalizowane i źle wychowywane mogą stać się lękliwe, nerwowe, co może prowadzić do agresji bądź histeryczności zwierzęcia.

Zdrowie i pielęgnacja

Przeciętna długość życia psów tej rasy to ok. 13 lat. Spotykanymi schorzeniami u owczarków niemieckich są:

• dysplazja stawów biodrowych
• przerost gruczołu krokowego (prostata)
• zmiany alergiczne
• dysplazja stawów łokciowych
• gnilec
• psy tej rasy przejawiają średnie ryzyko do wystąpienia skrętu żołądka.
• enostoza - młodzieńcze zapalenie kości.

Popularność

Owczarek niemiecki to jedna z najpopularniejszych ras zarówno w Polsce, jak na świecie. W Wielkiej Brytanii pies ten zajmuje 5 miejsce na liście popularności. Sławę owczarki niemieckie zdobyły m.in. po filmach "Czterej pancerni i pies", "Komisarz Rex", "Rin Tin Tin", "Przygody psa Cywila".

Specjalizacje lekarsko-weterynaryjne

Nadawaniem tytułów specjalistów w danej dziedzinie trudni się Komisja Do Spraw Specjalizacji Lekarzy Weterynarii. W Polsce działa 17 programów specjalizacyjnych dla lekarzy weterynarii:

• Choroby przeżuwaczy
• Choroby koni
• Choroby trzody chlewnej
• Choroby psów i kotów
• Choroby drobiu oraz ptaków ozdobnych
• Choroby zwierząt futerkowych
• Użytkowanie i patologia zwierząt laboratoryjnych
• Choroby ryb
• Choroby owadów użytkowych
• Choroby zwierząt nieudomowionych
• Rozród zwierząt
• Chirurgia weterynaryjna
• Radiologia weterynaryjna
• Prewencja weterynaryjna i higiena pasz
• Higiena zwierząt rzeźnych i żywności pochodzenia zwierzęcego
• Weterynaryjna diagnostyka laboratoryjna
• Epizootiologia i administracja weterynaryjna